fly4ever
Oct-02-2015, 10:24
...Χαιρετώ την ωραία παρέα...Κι όπως θα διαπιστώσετε αυτός μου ο χαιρετισμός έχει (αυτή τη φορά) διτή έννοια,θα καταλάβετε ώς το τέλος αυτής μου της ανάρτησης την διπλή του έννοια.
...Η χθεσινοβραδυνή εμπειρία μου στο server στάθηκε αφορμή γι'αυτή μου την απόφαση την οποία όπως τώρα πια καταλαβαίνω προσπαθούσα ν'αποφύγω σαν το διάολο το λιβάνι όλον αυτόν τον τελευταίο μήνα.Παρ'όλ'αυτά όμως αυτή ήταν εκεί,στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάθε φορά να προσπαθεί επίμονα κι ενοχλητικά να θέλει να κάνει φανερή την παρουσία της, κάνοντάς με να την ακολουθήσω τελικά αργά ή γρήγορα.
...Αλήθεια είναι και παραμένει το γεγονός ότι σ'ένα simulator μάχης σαν κι αυτό απαιτείται πραγματικά αφάνταστο ποσό εμπειρίας για να μπορείς να πεις "είμαι καλός,τό'χω" και φυσικά να υποστηρίζεται αυτό κι απ' τα στατιστικά σου.Και παράλληλα μ'αυτό έρχεται και μιά άλλη αλήθεια ίσως ακόμα σημαντικότερη που θέλει την εμπειρία και τις επιτυχίες νά'ρχονται με την όλο και περισσότερη συμμετοχή κάποιου στη μάχη.Κι αυτό φυσικά με τη σειρά του απαιτεί ν'αφιερώνει κανείς όλο και περισσότερες μάχιμες ώρες πτήσης.Οταν δε συμβαίνει αυτό το τελευταίο, αναγκαστικά και τελεσίδικα δε μπορεί να συμβεί ούτε και το προηγούμενο, ή εμπειρία δηλαδή και κατ'επέκταση οι επιτυχίες.Ταυτόχρονα όμως, μετά λύπης μου τον τελευταίο καιρό διαπίστωσα το γεγονός ότι όση εμπειρία και νά'χει κανείς αποκτήσει και σ'όποιο ικανοποιητικό επίπεδο κι αν έχει κατορθώσει να φτάσει με τους χίλιους μύριους κόπους, βάσανα άγχη και στεναχώριες στο παρελθόν κατά την προσπάθεια απόκτησης αυτής του της εμπειρίας,δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο όταν κάποια στιγμή για τους χ - ψ λόγους σταματήσει να υπάρχει η καθημερινή ενασχόληση με τη μάχη.Οσο μεγαλύτερο το χρονικό διάστημα της...αθέλητα ηθελημένης αυτής "αποχής",τόσο πιο ολέθρια θά'ναι τ'αποτελέσματα όταν κάποια στιγμή αποφασίσει να ξαναπετάξει σ'ένα τέτοιο περιβάλλον.Και τότε είναι που αρχίζουν όλα τα ερωτηματικά να γιγαντόνονται μέσα μας του τύπου:"Εγώ είμ'αυτός,τι μαλακίες κάνω,πώς πετάω έτσι,προτού ένα μήνα ξέσκιζα τι στα κομμάτια είν'αυτά που κάνω τώρα κι είμ'εγώ εκείνος που τον σκίζουν προτού καν προλάβει να πατήσει τη σκανδάλη έστω και μιά φορά..." κι άλλα τέτοια.Και φυσικά τα ερωτήματα του είδους αυτού καθώς δεν επιδέχονται τη μουγγαμάρα ως απάντηση αλλ' απαιτούν ν'απαντηθούν και μάλιστα αμέσως κι επί τόπου,έχουνε σα φυσικό επακόλουθο: "Δεν αξίζω μία,πάει τό'χασα(τό'χα αλλά τό'χασα που λένε),είμαι απλά άχρηστος στην πτήση και τη μάχη,έρχεται ο εύκολος στόχος,το easy target,το dead meat..." κ.λ.π. - κ.λ.π.
...Όλ'αυτά λοιπόν βγάζουν μιά γκρίνια, μιά πικρία αν θέλετε, που κανονικά δεν θά΄πρεπε να υπάρχει εδώ μέσα γιατί στο κάτω-κάτω βρε αδερφέ ένα παιχνίδι είναι (λέμε τώρα) και ανεξάρτητα απ'το πόσο δύσκολο είναι να έχει κανείς (πολλές) επιτυχίες ή να περιορίζει και στην καλύτερη περίπτωση να εκμηδενίζει τις αποτυχίες του, θά'πρεπε να μας χαρίζει ώρες ξεγνιασιάς, ξεκούρασης, χαράς ευχαρίστησης και γέλιου και γενικά να μας ανεβάζει ζώντας στιγμές που όταν τις σκέφτεσαι μετά να νιώθεις καλά.Καλά κι όχι άσχημα.Οταν κλείνεις καληνυχτίζοντας κι αποχαιρετώντας την παρέα να το κάνεις αν όχι με την τέλεια διάθεση, τουλάχιστον με καλύτερη από 'κείνη που είχες όταν κάποιες ώρες προτύτερα έλεγες την καλησπέρα σου στη συχνότητα.Αν είναι να βρεθείς σε ακόμη χειρότερη κατάσταση απ'ό,τι είχες όταν μπήκες,βράστα κι άστα που λένε (χέστα και φάτα λέν στο χωριό μου αλλά anyway).Αρκετά προβλήματα έχουμε όλοι μας άλλος λιγότερο κι άλλος περισότερο, ο καθ'ένας ξέρει για τον εαυτό του καλύτερα απ'τον οποιοδήποτε άλλο,αυτό είν'η αλήθεια κι αν είναι να προσθέσουμε κι ακόμη ένα μ' όλο αυτό το σκηνικό,δε λέει.Ειλικρινά καλοί μου φίλοι,αν είναι να χαλιέμαι έτσι δε λέει!
...Γι'αυτό λοιπόν,και πολύ σας τα ζάλισα με τον πρόλογο εδώ που τα λέμε,δεν μπορώ παρά να σας (απο)χαιρετίσω κάπου εδώ.Και κανείς μη πιστέψει ότι το κάνω μ'ελαφριά καρδιά ή δίχως να στεναχωριέμαι.Κάθε άλλο.Αλλά το προτιμώ απ'το να συνεχίσω κατ'εξακολούθηση να στεναχωριέμαι κάθε φορά,την κάθε φορά,που προσπαθώ συμμετέχοντας στη μάχη μαζί σας να μου θυμίζω πώς είμουν,ποιός ήμουν και τι κατόρθωνα.Γιατί πιστέψτε με αυτό μ'ενοχλεί και με σταναχωρεί ακόμη περισσότερο.Και δεν φταίνε ούτε τα καλύτερα κομπιούτερ πού΄χουν οι άλλοι ούτε τίποτε σαν κι αυτά που λέγαμε χθες βράδυ.Γιατί απλά δεν έχουν,ειδικά στο θέμα της απόδοσης του κομπιούτερ δεν έχω καμμιά απολύτως δικαιολογία,έχω ένα απ'τα πιο θανατερά μηχανήματα που θα μπορούσαν να υπάρξουν.Μακάρι οι όλο και χειρότερες επιδόσεις μου να οφείλονταν σε κάτι σαν κι αυτό,θα τό'θελα ειλικρινά πάρα πολύ αλλά δυστυχώς δεν οφείλεται σ'αυτό.Οφείλεται καθαρά στην όλο και περισσότερη δόση άγχους που διακατέχομαι το τελευταίο διάστημα η οποία είν'άγνωστο πόσο θα διαρκέσει και τι κατάληξη θά'χουν τα θέματα που μου προξενούν το άγχος και την ένταση αυτή.Και μαζί μ'αυτό έρχεται η έλειψη θέλησης να μπω να πετάξω μαζί σας κι έπειτ'απ'αυτό όλα τα παρελκόμενα που έλεγα πιο πριν καθώς το ένα φέρνει τ'άλλο στην περίπτωση αυτή.Μακάρι να υπήρχαν εύκολες δικαιολογίες και λύσεις κι εξηγήσεις,δυστυχώς δεν υπάρχουν πέρ'απ'αυτή που εξήγησα κι εν πάσει περιπτώσει ειλικρινά κουράστηκα να προσπαθώ να βρίσκω φθηνές δικαιολογίες κι εξηγήσεις πέραν της μιάς και μόνης λογικής κι αληθινής.
...Τ'ότι σας στεναχωρεί η απόφασή μου αυτή είναι κάτι το οποίο το θεωρώ βέβαιο,ειδικά για 2-3 από εσάς το θεωρώ πάνω κι από βέβαιο καθώς είχα την ευκαιρία και την τιμή να σας συναντήσω και στην πραγματική ζωή εκεί έξω, αλλά πέρ'απ'αυτό που για κάποιους άλλους ίσως και να θεωρούνταν λεπτομέρεια μα για μένα έχει εξαιρετικά τεράστια σημασία,είσασταν οι πρώτοι που συνάντησα όταν προτού 1μιση ακριβώς χρόνο εφοδιασμένοι με τόση προϋπάρχουσα γνώση αλλά και δόσεις απαράμιλης υπομονής, μάθατε στο στραβάδι καινούργιο σας φίλο και wingman τα πρώτα του βήματα στο χώρο αυτόν, που επειδή και καλά είχε την ευκαιρία στη ζωή του ν'αποκτήσει την ικανότητα να πετάει πραγματικά αεροπλάνα είχε ταυτόχρονα και την εντύπωση ότι τα πράγματα δεν θά'ταν τόσο δύσκολα τελικά,κάτι που δεν ισχύει και τόσο όσο πίστευα στην αρχή. Και σαν τα θυμάμαι όλ'αυτά που περάσαμε μαζί,το βάρος μιάς τέτοιας απόφασης με πονά ακόμα πιο πολύ,ακόμα πιο βαθιά.Τα γέλια μας...θυμάσαι BigTimeJohny?Ποτέ δε θα ξεχάσω (πώς θα μπορούσα άλλωστε...) το κυνηγητό και την κατάριψη του Γιάννη που πετούσε με Blenheim...!!!Τα σχέδια κι οι προσπάθειές μας να εφαρμόσουμε τακτικές,να δοκιμάσουμε κάτι νέο...Το θάρρος και το κουράγιο που προσπαθούσε ο ένας στον άλλο να μεταδώσει...Τι να πω,τι να πρωτοθυμηθώ καλέ μου φίλε...1μισης χρόνος εδώ μέσα είναι τόσο πολύ περισσότερος χρόνος απ'το νά'μασταν απλοί φίλοι εδώ κι 1μιση χρόνο εκεί έξω,έχω φίλους για πολύ μεγαλύτερο διάστημα και δεν έχουμε πει ή κάνει ή χαρεί και γελάσει ούτε στο 1 δέκατο απ'ό,τι κι απ΄όσα έχουμε μαζί κάνει ή πει.
Παντελή μου,είσαι και το πρώτο παιδί ρε φίλε,περισσότερο κι από Eιλικρινά τη χάρηκα τόσο - μα τόσο - τη γνωριμία μας και δεν το θέλω να μου στεναχωριέσαι όπως άφησες να εννοηθεί στο τηλεφώνημά μας προτού λίγο καιρό.Κι εσύ,όπως κι ο Γιάννης μας εδώ,το ξέρω πως στεναχωριέστε απλά το εκφράζετε διαφορετικά,εσύ ποτέ σου δεν θα μού΄λεγες ας πούμε "πρόσεχε Νικόλα θά'ρθω εκεί να σε ταράξω στα τσίπουρα να σε συννετήσω" ξεχνώντας πως εκείνος ήτανε που τά'παιξε απ'το πιόμα!!!
Και τέλος Γιάννη της πρωτεύουσας,πολυτεχνίτη και κατσαβιδάκια (είχα έναν τέτοιο φίλο και τον λέγαμε Mcgiver) το λιγότερο που μπορώ να πω αυτή τη στιγμή είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ - όσο λίγο και μικρό κι αν ακούγεται - για όλα όσα έκανες για μένα και μην ανησυχείς αυτή μου η απόφαση σε τίποτε δεν επηρεάζει την οφειλή μου για τα χειριστήρια κι ό,τι άλλο μού'φτιαξες,τα χρήματα θα στα στείλω κανονικά όπως κανονικά θα μου στείλεις με την πρώτη ευκαιρία τη βάση του trackball, πού ξέρεις ίσως και να τη χρειαστώ και πάλι κάποια στιγμή στο μέλλον...!Κι αν φάνηκε πως είχαμε και κάποιες διαφωνίες σε κάποια θέματα δε χάθηκε κι ο κόσμος βρε αδερφέ,καλή καρδιά να υπάρχει κι υγεία.Εξ'άλλου αν πάντα συμφωνούσανε οι άνθρωποι στα πάντα θα καταντούσε αν μη τί άλλο ανιαρό στο τέλος...!
Σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά,στον Πάνο,τον Ακη,το Βασίλη,τον Κυριάκο και το Θεόφιλο,το Στέφανο,τους δίδυμους το Νίκο και το Μπίλλη, (αν κάποιον ξέχασα συγχωρήστε τό μου,οφείλεται στην ένταση της στιγμής) πραγματικά χάρηκα για τη γνωριμία μαζί σας και το λιγοστό χρόνο που πετάξαμε μαζί ειλικρινά τον χάρηκα. Κάπου βαθεία μέσα μου ελπίζω να μου (ξανα)δοθεί η ευκαιρία να ξανασυναντηθούμε,σύντομα. Ισως και νά'ναι σ'άλλους (virtual) ουρανούς - βλ. TF5.0 - κάτω απ'άλλες συνθήκες μα θέλω να εξακολουθώ να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα ξαναβρεθούμε.Δεν μπορώ να πω πως στεναχωριέμαι λιγότερο που θα σας αποχωριστώ μιάς και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούμε περισσότερο όπως με τ'άλλα παιδιά γιατί κατά τη γνώμη μου αυτό είναι που μετράει περισσότερο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...!Μακάρι νά'χαμε την ευκαιρία νά'μαστε μαζί για περισσότερο καιρό αλλά ο ετεροχρονισμός μας έπαιξε παιχνίδι αυτή τη φορά...δεν πειράζει,εύχομαι κι ελπίζω να υπάρξει σύντομα κι ακόμα μία ευκαιρία.
...Σ'όλους λοιπόν Εύχομαι μέσ'απ'την καρδιά μου ό,τι καλύτερο σ' ό,τι κι αν κάνετε,στις μάχες σας εδώ κι ένας λόγος περισσότερο στις μάχες σας εκεί έξω,την πραγματική ζωή, που είν' απείρως πιο άγρια τα πράγματα.Σας αφήνω σε καλά χέρια που δεν είν'άλλα από 'κείνα που έχει ο ένας για τον άλλο σε όλη την ομάδα, δηλαδή τα καλύτερα.Γιατί μόνος του μπορεί κανείς νά'ναι καλός αλλά δεν μπορεί ποτέ να γίνει ο καλύτερος,μονάχα σαν ομάδα μπορεί να συμβεί αυτό.Κι αυτό είναι κάτι που τό 'μαθα καλά εδώ με τη βοήθεια όλων σας ανεξαρτήτως χρονικού διαστήματος που είμασταν μαζί.Οταν και αν τα ξαναπούμε κάποια στιγμή όλοι μαζί εύχομαι Ειλικρινά όχι μονάχα να είστε όλοι σας ακόμη εδώ αλλά να δώ κι άλλα παιδιά,καινούργια. Κάνω ένα flash-forward στο μέλλον και βλέπω ονόματα...κι άλλα πολλά χαρακτηριστικά...και την ομάδα μας ν'απασχολεί και τα 3 διθέσιμα κανάλια στη συχνότητα.Αυτό θά'θελα.Νά'στε όλοι μαζί,αγαπημένοι σα μιά γροθιά στο μούτρο του εχθρού, του οχτρού κατά BigTimeJohny.Μ'όλων σας τα χαρακτηριστικά στα στατιστικά στις πρώτες θέσεις πάνω-πάνω στην πρώτη σελίδα.Για να μην πρήζω ξανά τους ίδιους Γιάννηδες και τον Παντελή μας όποτε ξανασυναντηθούμε να μου ξαναμάθουνe τα πάντα απ'το μηδέν.Μα το κυριότερο και σπουδαιότερο απ΄όλα νά'σαστε πάντοτε χαρούμενοι και να γελάτε παιδιά...να γελάτε ακόμα και με τα χάλια που ενδεχομένως πιστεύετε πως έχετε.Ελπίζω μ'όλη μου τη δύναμη να τα καταφέρετε.Γιατί εγώ δεν τα κατάφερα.
Καλή αντάμωση...
{53rd}_Fly4ever
6./JG53_Fly4ever
HEL_Fly4ever signing off
Νίκος :salute:
...Η χθεσινοβραδυνή εμπειρία μου στο server στάθηκε αφορμή γι'αυτή μου την απόφαση την οποία όπως τώρα πια καταλαβαίνω προσπαθούσα ν'αποφύγω σαν το διάολο το λιβάνι όλον αυτόν τον τελευταίο μήνα.Παρ'όλ'αυτά όμως αυτή ήταν εκεί,στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάθε φορά να προσπαθεί επίμονα κι ενοχλητικά να θέλει να κάνει φανερή την παρουσία της, κάνοντάς με να την ακολουθήσω τελικά αργά ή γρήγορα.
...Αλήθεια είναι και παραμένει το γεγονός ότι σ'ένα simulator μάχης σαν κι αυτό απαιτείται πραγματικά αφάνταστο ποσό εμπειρίας για να μπορείς να πεις "είμαι καλός,τό'χω" και φυσικά να υποστηρίζεται αυτό κι απ' τα στατιστικά σου.Και παράλληλα μ'αυτό έρχεται και μιά άλλη αλήθεια ίσως ακόμα σημαντικότερη που θέλει την εμπειρία και τις επιτυχίες νά'ρχονται με την όλο και περισσότερη συμμετοχή κάποιου στη μάχη.Κι αυτό φυσικά με τη σειρά του απαιτεί ν'αφιερώνει κανείς όλο και περισσότερες μάχιμες ώρες πτήσης.Οταν δε συμβαίνει αυτό το τελευταίο, αναγκαστικά και τελεσίδικα δε μπορεί να συμβεί ούτε και το προηγούμενο, ή εμπειρία δηλαδή και κατ'επέκταση οι επιτυχίες.Ταυτόχρονα όμως, μετά λύπης μου τον τελευταίο καιρό διαπίστωσα το γεγονός ότι όση εμπειρία και νά'χει κανείς αποκτήσει και σ'όποιο ικανοποιητικό επίπεδο κι αν έχει κατορθώσει να φτάσει με τους χίλιους μύριους κόπους, βάσανα άγχη και στεναχώριες στο παρελθόν κατά την προσπάθεια απόκτησης αυτής του της εμπειρίας,δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο όταν κάποια στιγμή για τους χ - ψ λόγους σταματήσει να υπάρχει η καθημερινή ενασχόληση με τη μάχη.Οσο μεγαλύτερο το χρονικό διάστημα της...αθέλητα ηθελημένης αυτής "αποχής",τόσο πιο ολέθρια θά'ναι τ'αποτελέσματα όταν κάποια στιγμή αποφασίσει να ξαναπετάξει σ'ένα τέτοιο περιβάλλον.Και τότε είναι που αρχίζουν όλα τα ερωτηματικά να γιγαντόνονται μέσα μας του τύπου:"Εγώ είμ'αυτός,τι μαλακίες κάνω,πώς πετάω έτσι,προτού ένα μήνα ξέσκιζα τι στα κομμάτια είν'αυτά που κάνω τώρα κι είμ'εγώ εκείνος που τον σκίζουν προτού καν προλάβει να πατήσει τη σκανδάλη έστω και μιά φορά..." κι άλλα τέτοια.Και φυσικά τα ερωτήματα του είδους αυτού καθώς δεν επιδέχονται τη μουγγαμάρα ως απάντηση αλλ' απαιτούν ν'απαντηθούν και μάλιστα αμέσως κι επί τόπου,έχουνε σα φυσικό επακόλουθο: "Δεν αξίζω μία,πάει τό'χασα(τό'χα αλλά τό'χασα που λένε),είμαι απλά άχρηστος στην πτήση και τη μάχη,έρχεται ο εύκολος στόχος,το easy target,το dead meat..." κ.λ.π. - κ.λ.π.
...Όλ'αυτά λοιπόν βγάζουν μιά γκρίνια, μιά πικρία αν θέλετε, που κανονικά δεν θά΄πρεπε να υπάρχει εδώ μέσα γιατί στο κάτω-κάτω βρε αδερφέ ένα παιχνίδι είναι (λέμε τώρα) και ανεξάρτητα απ'το πόσο δύσκολο είναι να έχει κανείς (πολλές) επιτυχίες ή να περιορίζει και στην καλύτερη περίπτωση να εκμηδενίζει τις αποτυχίες του, θά'πρεπε να μας χαρίζει ώρες ξεγνιασιάς, ξεκούρασης, χαράς ευχαρίστησης και γέλιου και γενικά να μας ανεβάζει ζώντας στιγμές που όταν τις σκέφτεσαι μετά να νιώθεις καλά.Καλά κι όχι άσχημα.Οταν κλείνεις καληνυχτίζοντας κι αποχαιρετώντας την παρέα να το κάνεις αν όχι με την τέλεια διάθεση, τουλάχιστον με καλύτερη από 'κείνη που είχες όταν κάποιες ώρες προτύτερα έλεγες την καλησπέρα σου στη συχνότητα.Αν είναι να βρεθείς σε ακόμη χειρότερη κατάσταση απ'ό,τι είχες όταν μπήκες,βράστα κι άστα που λένε (χέστα και φάτα λέν στο χωριό μου αλλά anyway).Αρκετά προβλήματα έχουμε όλοι μας άλλος λιγότερο κι άλλος περισότερο, ο καθ'ένας ξέρει για τον εαυτό του καλύτερα απ'τον οποιοδήποτε άλλο,αυτό είν'η αλήθεια κι αν είναι να προσθέσουμε κι ακόμη ένα μ' όλο αυτό το σκηνικό,δε λέει.Ειλικρινά καλοί μου φίλοι,αν είναι να χαλιέμαι έτσι δε λέει!
...Γι'αυτό λοιπόν,και πολύ σας τα ζάλισα με τον πρόλογο εδώ που τα λέμε,δεν μπορώ παρά να σας (απο)χαιρετίσω κάπου εδώ.Και κανείς μη πιστέψει ότι το κάνω μ'ελαφριά καρδιά ή δίχως να στεναχωριέμαι.Κάθε άλλο.Αλλά το προτιμώ απ'το να συνεχίσω κατ'εξακολούθηση να στεναχωριέμαι κάθε φορά,την κάθε φορά,που προσπαθώ συμμετέχοντας στη μάχη μαζί σας να μου θυμίζω πώς είμουν,ποιός ήμουν και τι κατόρθωνα.Γιατί πιστέψτε με αυτό μ'ενοχλεί και με σταναχωρεί ακόμη περισσότερο.Και δεν φταίνε ούτε τα καλύτερα κομπιούτερ πού΄χουν οι άλλοι ούτε τίποτε σαν κι αυτά που λέγαμε χθες βράδυ.Γιατί απλά δεν έχουν,ειδικά στο θέμα της απόδοσης του κομπιούτερ δεν έχω καμμιά απολύτως δικαιολογία,έχω ένα απ'τα πιο θανατερά μηχανήματα που θα μπορούσαν να υπάρξουν.Μακάρι οι όλο και χειρότερες επιδόσεις μου να οφείλονταν σε κάτι σαν κι αυτό,θα τό'θελα ειλικρινά πάρα πολύ αλλά δυστυχώς δεν οφείλεται σ'αυτό.Οφείλεται καθαρά στην όλο και περισσότερη δόση άγχους που διακατέχομαι το τελευταίο διάστημα η οποία είν'άγνωστο πόσο θα διαρκέσει και τι κατάληξη θά'χουν τα θέματα που μου προξενούν το άγχος και την ένταση αυτή.Και μαζί μ'αυτό έρχεται η έλειψη θέλησης να μπω να πετάξω μαζί σας κι έπειτ'απ'αυτό όλα τα παρελκόμενα που έλεγα πιο πριν καθώς το ένα φέρνει τ'άλλο στην περίπτωση αυτή.Μακάρι να υπήρχαν εύκολες δικαιολογίες και λύσεις κι εξηγήσεις,δυστυχώς δεν υπάρχουν πέρ'απ'αυτή που εξήγησα κι εν πάσει περιπτώσει ειλικρινά κουράστηκα να προσπαθώ να βρίσκω φθηνές δικαιολογίες κι εξηγήσεις πέραν της μιάς και μόνης λογικής κι αληθινής.
...Τ'ότι σας στεναχωρεί η απόφασή μου αυτή είναι κάτι το οποίο το θεωρώ βέβαιο,ειδικά για 2-3 από εσάς το θεωρώ πάνω κι από βέβαιο καθώς είχα την ευκαιρία και την τιμή να σας συναντήσω και στην πραγματική ζωή εκεί έξω, αλλά πέρ'απ'αυτό που για κάποιους άλλους ίσως και να θεωρούνταν λεπτομέρεια μα για μένα έχει εξαιρετικά τεράστια σημασία,είσασταν οι πρώτοι που συνάντησα όταν προτού 1μιση ακριβώς χρόνο εφοδιασμένοι με τόση προϋπάρχουσα γνώση αλλά και δόσεις απαράμιλης υπομονής, μάθατε στο στραβάδι καινούργιο σας φίλο και wingman τα πρώτα του βήματα στο χώρο αυτόν, που επειδή και καλά είχε την ευκαιρία στη ζωή του ν'αποκτήσει την ικανότητα να πετάει πραγματικά αεροπλάνα είχε ταυτόχρονα και την εντύπωση ότι τα πράγματα δεν θά'ταν τόσο δύσκολα τελικά,κάτι που δεν ισχύει και τόσο όσο πίστευα στην αρχή. Και σαν τα θυμάμαι όλ'αυτά που περάσαμε μαζί,το βάρος μιάς τέτοιας απόφασης με πονά ακόμα πιο πολύ,ακόμα πιο βαθιά.Τα γέλια μας...θυμάσαι BigTimeJohny?Ποτέ δε θα ξεχάσω (πώς θα μπορούσα άλλωστε...) το κυνηγητό και την κατάριψη του Γιάννη που πετούσε με Blenheim...!!!Τα σχέδια κι οι προσπάθειές μας να εφαρμόσουμε τακτικές,να δοκιμάσουμε κάτι νέο...Το θάρρος και το κουράγιο που προσπαθούσε ο ένας στον άλλο να μεταδώσει...Τι να πω,τι να πρωτοθυμηθώ καλέ μου φίλε...1μισης χρόνος εδώ μέσα είναι τόσο πολύ περισσότερος χρόνος απ'το νά'μασταν απλοί φίλοι εδώ κι 1μιση χρόνο εκεί έξω,έχω φίλους για πολύ μεγαλύτερο διάστημα και δεν έχουμε πει ή κάνει ή χαρεί και γελάσει ούτε στο 1 δέκατο απ'ό,τι κι απ΄όσα έχουμε μαζί κάνει ή πει.
Παντελή μου,είσαι και το πρώτο παιδί ρε φίλε,περισσότερο κι από Eιλικρινά τη χάρηκα τόσο - μα τόσο - τη γνωριμία μας και δεν το θέλω να μου στεναχωριέσαι όπως άφησες να εννοηθεί στο τηλεφώνημά μας προτού λίγο καιρό.Κι εσύ,όπως κι ο Γιάννης μας εδώ,το ξέρω πως στεναχωριέστε απλά το εκφράζετε διαφορετικά,εσύ ποτέ σου δεν θα μού΄λεγες ας πούμε "πρόσεχε Νικόλα θά'ρθω εκεί να σε ταράξω στα τσίπουρα να σε συννετήσω" ξεχνώντας πως εκείνος ήτανε που τά'παιξε απ'το πιόμα!!!
Και τέλος Γιάννη της πρωτεύουσας,πολυτεχνίτη και κατσαβιδάκια (είχα έναν τέτοιο φίλο και τον λέγαμε Mcgiver) το λιγότερο που μπορώ να πω αυτή τη στιγμή είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ - όσο λίγο και μικρό κι αν ακούγεται - για όλα όσα έκανες για μένα και μην ανησυχείς αυτή μου η απόφαση σε τίποτε δεν επηρεάζει την οφειλή μου για τα χειριστήρια κι ό,τι άλλο μού'φτιαξες,τα χρήματα θα στα στείλω κανονικά όπως κανονικά θα μου στείλεις με την πρώτη ευκαιρία τη βάση του trackball, πού ξέρεις ίσως και να τη χρειαστώ και πάλι κάποια στιγμή στο μέλλον...!Κι αν φάνηκε πως είχαμε και κάποιες διαφωνίες σε κάποια θέματα δε χάθηκε κι ο κόσμος βρε αδερφέ,καλή καρδιά να υπάρχει κι υγεία.Εξ'άλλου αν πάντα συμφωνούσανε οι άνθρωποι στα πάντα θα καταντούσε αν μη τί άλλο ανιαρό στο τέλος...!
Σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά,στον Πάνο,τον Ακη,το Βασίλη,τον Κυριάκο και το Θεόφιλο,το Στέφανο,τους δίδυμους το Νίκο και το Μπίλλη, (αν κάποιον ξέχασα συγχωρήστε τό μου,οφείλεται στην ένταση της στιγμής) πραγματικά χάρηκα για τη γνωριμία μαζί σας και το λιγοστό χρόνο που πετάξαμε μαζί ειλικρινά τον χάρηκα. Κάπου βαθεία μέσα μου ελπίζω να μου (ξανα)δοθεί η ευκαιρία να ξανασυναντηθούμε,σύντομα. Ισως και νά'ναι σ'άλλους (virtual) ουρανούς - βλ. TF5.0 - κάτω απ'άλλες συνθήκες μα θέλω να εξακολουθώ να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα ξαναβρεθούμε.Δεν μπορώ να πω πως στεναχωριέμαι λιγότερο που θα σας αποχωριστώ μιάς και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούμε περισσότερο όπως με τ'άλλα παιδιά γιατί κατά τη γνώμη μου αυτό είναι που μετράει περισσότερο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...!Μακάρι νά'χαμε την ευκαιρία νά'μαστε μαζί για περισσότερο καιρό αλλά ο ετεροχρονισμός μας έπαιξε παιχνίδι αυτή τη φορά...δεν πειράζει,εύχομαι κι ελπίζω να υπάρξει σύντομα κι ακόμα μία ευκαιρία.
...Σ'όλους λοιπόν Εύχομαι μέσ'απ'την καρδιά μου ό,τι καλύτερο σ' ό,τι κι αν κάνετε,στις μάχες σας εδώ κι ένας λόγος περισσότερο στις μάχες σας εκεί έξω,την πραγματική ζωή, που είν' απείρως πιο άγρια τα πράγματα.Σας αφήνω σε καλά χέρια που δεν είν'άλλα από 'κείνα που έχει ο ένας για τον άλλο σε όλη την ομάδα, δηλαδή τα καλύτερα.Γιατί μόνος του μπορεί κανείς νά'ναι καλός αλλά δεν μπορεί ποτέ να γίνει ο καλύτερος,μονάχα σαν ομάδα μπορεί να συμβεί αυτό.Κι αυτό είναι κάτι που τό 'μαθα καλά εδώ με τη βοήθεια όλων σας ανεξαρτήτως χρονικού διαστήματος που είμασταν μαζί.Οταν και αν τα ξαναπούμε κάποια στιγμή όλοι μαζί εύχομαι Ειλικρινά όχι μονάχα να είστε όλοι σας ακόμη εδώ αλλά να δώ κι άλλα παιδιά,καινούργια. Κάνω ένα flash-forward στο μέλλον και βλέπω ονόματα...κι άλλα πολλά χαρακτηριστικά...και την ομάδα μας ν'απασχολεί και τα 3 διθέσιμα κανάλια στη συχνότητα.Αυτό θά'θελα.Νά'στε όλοι μαζί,αγαπημένοι σα μιά γροθιά στο μούτρο του εχθρού, του οχτρού κατά BigTimeJohny.Μ'όλων σας τα χαρακτηριστικά στα στατιστικά στις πρώτες θέσεις πάνω-πάνω στην πρώτη σελίδα.Για να μην πρήζω ξανά τους ίδιους Γιάννηδες και τον Παντελή μας όποτε ξανασυναντηθούμε να μου ξαναμάθουνe τα πάντα απ'το μηδέν.Μα το κυριότερο και σπουδαιότερο απ΄όλα νά'σαστε πάντοτε χαρούμενοι και να γελάτε παιδιά...να γελάτε ακόμα και με τα χάλια που ενδεχομένως πιστεύετε πως έχετε.Ελπίζω μ'όλη μου τη δύναμη να τα καταφέρετε.Γιατί εγώ δεν τα κατάφερα.
Καλή αντάμωση...
{53rd}_Fly4ever
6./JG53_Fly4ever
HEL_Fly4ever signing off
Νίκος :salute: